muziek
Not Dark Yet
Johan Heldenbergh, Roland Van Campenhout, Sara De Smedt & Nils De Caster
“It’s not dark yet, but it’s getting there” schreef Bob Dylan met pijn en spijt in het hart, maar met een verlangende en spannende blik op de mogelijkheid tot iets nieuws. Samen musiceren voelt altijd nieuw.
Laat ons mooie momenten maken. En muziek.
Een beetje lachen. Want…
We zijn niet echt bang van eindes. We zijn alleen bang van de angst zelf.
Cabana Belgicana is een vriendengroep die samen muziek maakt en daar soms een verhaal in verweeft. Johan Heldenbergh en Roland worden vocaal en muzikaal gedragen door muzikanten die hen warm omarmen. Deze keer gaan ze op zoek naar muziek over een einde en over het einde. Aan alles komt een einde, aan plezante dingen maar ook aan droevige dingen, aan geluk en ongeluk en ook aan het leven.
Boek nuCredits
Een project van Johan Heldenbergh (gitaar, banjo, mandoline en zang), Roland Van Campenhout (gitaar en zang), Nils De Caster (viool, mandoline, gitaar en zang), Sara De Smedt (piano, keys en zang), HT Roberts (bas), Bart Vervaeck (pedal steel en elektrische gitaar) en David Broeders (drums)
Techniek: Ruud Van Claerenberghe en Nele Vanraepenbusch
Foto: Carmen De Vos
Meer over
Afscheid is zwaar Ja Maar… Niets blijft. Niets… Alles eindigt.
Gelukkig maar… Eeuwigheid is een foltering.
Zou je eeuwig op een tram willen wachten?
Zou je voor eeuwig in de prachtige ogen van een prille geliefde kunnen staren?
Eeuwigheid is oneindigheid op de as van de tijd.
En… Oneindigheid bestaat niet. Op geen enkele as.
Het woord “vrede” zou niet bestaan als er nooit “oorlog” was.
Het woord “licht” zou niet bestaan als het nooit “donker” was.
Wat zou “liefde” betekenen zonder “afscheid”?
Wat zou “het leven” zijn zonder “dood”. Echte dood.
Het leven zou geen enkele waarde hebben.
We kunnen beter de “momenten” omarmen.
En het sterven van momenten. Want ook de slechte momenten sterven.
Leeftijd is niets meer dan een langzame dwang tot aanvaarding van het einde.
Bij de ene komt die aanvaarding sneller dan bij de ander.
En dan is het “lachen”…
Want hoe plezant is het niet om iedereen zich zo druk te zien maken.
Al die rare, bezige, mensen die dagelijks een verloren gevecht leveren tegen de chaos, de absurditeit en het einde der dingen.
Een project van Johan Heldenbergh (gitaar, banjo, mandoline en zang), Roland Van Campenhout (gitaar en zang), Nils De Caster (viool, mandoline, gitaar en zang), Sara De Smedt (piano, keys en zang), HT Roberts (bas), Bart Vervaeck (pedal steel en elektrische gitaar) en David Broeders (drums)
Techniek: Ruud Van Claerenberghe en Nele Vanraepenbusch
Foto: Carmen De Vos
Afscheid is zwaar Ja Maar… Niets blijft. Niets… Alles eindigt.
Gelukkig maar… Eeuwigheid is een foltering.
Zou je eeuwig op een tram willen wachten?
Zou je voor eeuwig in de prachtige ogen van een prille geliefde kunnen staren?
Eeuwigheid is oneindigheid op de as van de tijd.
En… Oneindigheid bestaat niet. Op geen enkele as.
Het woord “vrede” zou niet bestaan als er nooit “oorlog” was.
Het woord “licht” zou niet bestaan als het nooit “donker” was.
Wat zou “liefde” betekenen zonder “afscheid”?
Wat zou “het leven” zijn zonder “dood”. Echte dood.
Het leven zou geen enkele waarde hebben.
We kunnen beter de “momenten” omarmen.
En het sterven van momenten. Want ook de slechte momenten sterven.
Leeftijd is niets meer dan een langzame dwang tot aanvaarding van het einde.
Bij de ene komt die aanvaarding sneller dan bij de ander.
En dan is het “lachen”…
Want hoe plezant is het niet om iedereen zich zo druk te zien maken.
Al die rare, bezige, mensen die dagelijks een verloren gevecht leveren tegen de chaos, de absurditeit en het einde der dingen.
Beeldmateriaal
